Dit is een weergave van mijn beleving van de PAC-bijeenkomst van donderdag 23 januari 2020 over leren:
Een leven lang leren!?
Leren is betekenis geven
zoals een kind zijn waarnemingen begint te benoemen
een continu proces om dingen zo helder mogelijk te verwoorden
en leren een vrij mens te zijn
Kun je niet-leren?
Leren is ademen
De oude vrouw verzuchtte: ‘Ik hoef niet meer’
daarmee verscheurde ze haar leercontract
en blies haar laatste adem uit
(Wat) leert een dementerend mens?
Leren is contact
Openstaan voor de wereld van de Ander
getriggerd worden door de Ander
en dan onderzoeken waar het om gaat
Kun je leren zonder een Ander?
Leren is noodzakelijk
een cognitief accomoderend proces
om bij te blijven in je vak en de markt
die zich voortdurend doorontwikkelen
Zijn leren en ontwikkelen hetzelfde?
Leren is aanpassen
HR-ideologie to fit in
in het te krappe jasje van de organisatie gehesen worden
met functie- en competentieprofielen
Is leren een romantische verleiding?
Leren is zijn
Niet meer iets kunnen, maar moeten worden wie je eigenlijk (niet) bent
een aanpassingsprogramma gepresenteerd als
een persoonlijke, natuurlijke ontwikkeling
Is leren een inspanning of een resultaatverplichting?
Leren is spanning
Het enge van het nieuwe
bezielend als het uit jezelf komt: motivatie
belastend als het opgelegd wordt: irritatie
Betekent afleren dat je iets moet loslaten dat je eens waardevol vond?
Aanvullende gedachten
De kreet ‘leren een vrij mens te zijn‘, sprak mij aan. Dat wens ik mijzelf en ieder ander toe. Volgens mij kun je een vrijer mens worden door te leren van het leven. Voor mij is dan ook een metadoel van mijn coachingsgesprekken dat ik de coachee leer te leren van zichzelf, van zijn eigen ervaringen, van zijn eigen leven. In coaching staan we stil bij situaties en de context ervan. We observeren samen wat de coachee deed, voelde en dacht en wat er gebeurt nu hij of zij er van een afstandje naar kijkt. De meeste coachees sturen tussen de gesprekken door een berichtje met dit soort observaties en reflecties. Zo wordt het onderzoeken van ervaringen een gewoonte. Een vaardigheid die ze de rest van hun leven kunnen praktiseren. Daardoor krijgt de coachee steeds meer vrijheid van handelen, denken en voelen en zal hij zijn eigen (levens)doelen beter kunnen realiseren. Dit zijn mijn aannames. Ik ben benieuwd naar die van jou…
Vragen of iets vinden?!
Daarnaast kwam aan het eind van de bijeenkomst nog even de vraag of een coach de coachee helpt met leren door alleen vragen te stellen of dat een coach ook iets mag vinden en dat ventileren. Voor mij is coachen een proces waarin alle soorten reacties (interventies) voorbij kunnen komen, inclusief eigen visies, frisse invalshoeken, absurde ideeën en inzichtgevende zelfonthullingen. De kunst van coachen zit hem voor mij in de afstemming op de wezenlijke behoefte van de coachee (in dat moment) en op basis daarvan te schakelen tussen de zes coachhoudingen: van praatpaal, onderzoeker, boeddhist, onderwijzer tot aanvoerder en uitdager.