‘Je gaat mijn grens over, zodra ik hier binnenkom’, de vrouw kijkt mij boos aan, ‘Je weet wel wat ik bedoel!’. ‘Ik heb geen flauw idee’, spreek ik naar waarheid, ‘Wat doe ik dan dat ik jouw grens overga?’ ‘Nou… je kijkt me aan… en dan maak je…CONTACT!’. Met dit bijzondere verwijt brengt ze me 11 jaar terug in de tijd. Bij het sterfbed van mijn moeder. In de laatste 15 jaar van haar leven hadden mijn moeder en ik weinig diepgaand contact. Dit tot mijn grote verdriet, omdat ik gewend was aan een vertrouwelijke band met haar. Mijn pogingen om het gevoel van vroeger terug te krijgen, strandden op een onzichtbare muur van oppervlakkigheid.

Verwachtingen

Pas toen ziekenhuisartsen haar naar huis hadden gestuurd om te sterven, leken we elkaar weer echt te zien en te horen. Mijn moeder verwachtte Magere Hein en ik mijn eerste kindje. We hadden het weer eens echt ergens over… Toen heeft mijn moeder mij iets verteld, dat voor mij een helende ervaring zou worden. In één klap kregen de gevoelens van onmacht en verdriet over die jaren dat ik haar niet kon bereiken een verhaal, waardoor ze dragelijker werden.

Confronterend contact

Mijn moeder vertelde mij dat ze mij opzettelijk op afstand had gehouden. Ze was niet gelukkig. De neerslachtigheid had ze geprobeerd te verdrijven met sherry en antidepressiva. Tevergeefs.  ‘Ze zat haar tijd uit’, die woorden had ik haar een decennium eerder ook wel eens horen uitspreken. ‘En weet je, Kaatje,’ zei ze, ‘als jij mij dan vraagt: ‘Mam, hoe is het met je?’, dan doe  je dat met zulke oprechte aandacht, dat ik als vanzelf ga voelen hoe het met me gaat. En dat wilde ik niet. Ik wilde niet meer voelen. Daarom heb ik contact met jou vermeden.’

Afwijzing

Hoe verdrietig ik het ook vond, het was ook een soort opluchting. Haar afwerende houding was niet omdat ze mij afwees. Ze wilde zichzelf niet voelen. Ze wilde zich niet bewust zijn van de toestand waarin ze zich bevond; een leven waarin ze haar wezenlijke behoeften niet bevredigde. Mijn liefdevolle aandacht brachten haar gevoel en haar onderdrukte behoeften terug in haar bewustzijn.

Liefdevolle spiegel

Natuurlijk is het geen toeval dat ik ben geworden wie ik ben en dat ik doe wat ik doe. Wat ik niet voor mijn moeder heb mogen betekenen, doe ik voor anderen. Als coach houd ik met liefdevolle aandacht de ander de spiegel voor en help diegene zo zich bewuster te worden van zijn of haar werkelijke behoeften, gevoelens, gedachten en gedrag.

Innerlijke strijd

Ik zie de boze blik van de vrouw en weet dat haar aanval op mij een uiting is van een innerlijke strijd van haarzelf. In een poging om de situatie een positieve wending te geven, vraag ik haar wat haar behoefte op dat moment is, wat ze van mij verlangt. Ze antwoordt nu nog bozer dat ik het weer doe, over haar grens gaan, met zo’n vraag. Er rest mij niets dan zwijgen. Ik kan niet iedereen van dienst zijn. Althans niet als de ander het niet kan of wil toelaten.

Nu je mijn blog helemaal gelezen hebt, wil ik jou iets vragen. Wat lees jij nou in dit verhaal? Waar gaat dit voor jou over? Ik lees graag je reactie hieronder. Alvast dank.

Als je mij persoonlijk iets wilt vragen of zeggen, kun je me natuurlijk ook even mailen.