Kinderen leren niet omgaan met hun emoties door ze een time-out te geven, staat in een artikel op Welingelichte Kringen. In enkele reacties doen ouders dit af als soft geneuzel. Daar schrok ik van. Het verhaal van de onderzoekers, die zich baseren op onder ander hersenonderzoek, raakte mij juist, omdat ik het herken uit mijn eigen leven.
Afgewezen
Wanneer kinderen in emotionele nood verkeren, zich misdragen en niet aanspreekbaar lijken, wordt de time-out vaak toegepast. Het kind wordt naar een andere kamer, de gang of een ‘strafkrukje’ gestuurd. Zo zou een kind leren beter met emoties om te gaan. Dat blijkt een illusie te zijn. Wat kinderen wel leren van zo’n time-out is dat ze het alleen moeten oplossen als ze het moeilijk hebben. Kinderen hebben behoefte aan troost en verbondenheid. Door de time-out voelen ze zich afgewezen, volgens de onderzoekers.
‘Wangedrag is vaak een schreeuw om hulp om gekalmeerd te worden en om verbonden te zijn met de ouders. Als de ouder reageert met het isoleren van het kind, blijft een instinctieve psychologische behoefte van het kind onvervuld. Hersenscans tonen zelfs aan dat het ervaren van relationele pijn – zoals die veroorzaakt wordt door afwijzing – leidt tot hersenactiviteit die vergelijkbaar is met het ervaren van fysieke pijn.’ schrijven zij.
Opruimen
Dit is herkenbaar voor mij. Mijn dochter van 8 jaar oud werd laatst heel boos toen ik haar vriendelijk verzocht haar, in het midden van de kamer gebouwde, Lego- en Kaplastad op te ruimen. Ze verloor zich in huilen, schreeuwen en mij de rotste moeder van de hele wereld noemen. Daar sta je dan als goedwillende, alleenstaande moeder. Meegeven en de stad laten staan leek me voor mijzelf en opvoedkundig gezien niet de goede reactie. Maar wat dan?
Troost met een knuffel
Toen zei ik dat ze maar even op haar kamer moest uitrazen. Mijn dochter zei toen: ‘Nu ben je echt een slechte mama, je ziet dat ik niet weet hoe ik uit deze boosheid moet komen en je geeft me niet wat ik nodig heb‘. Waarop ik haar vroeg wat dat dan was… ‘Gewoon, dat je me troost met een knuffel‘. Ik ging bij haar zitten en pakte haar beet. Gelijk zakte haar emotie en een minuutje later ging ze opruimen.
Uitlachen
Ik schrok van de reacties van andere ouders op het artikel: ‘alsof ik hier tijd voor heb’, ‘uitlachen van je kind is effectiever’, ‘je moet slecht gedrag niet gaan belonen’, en meer van dit soort. Volgens mij is een beetje ouderlijke empathie voor het kleine, afhankelijke en lerende kind hier meer op zijn plaats.
Werkelijke behoefte
Er wordt in de reacties ook gesproken van slechte en lastige kinderen die je op deze manier zou verwennen. Maar wat is ‘slecht’ of ‘lastig’ gedrag van een kind? Meestal is het een uiting van een onaangenaam gevoel en/of onbevredigde behoefte. Ik zie het als onze taak als ouder om te achterhalen wat het kind werkelijk van ons nodig heeft om op te groeien tot een volwassen en emotioneel gezond mens. Misschien is het zinvol om het eens aan je kind te vragen…