‘Weet je wat het is, Karen’, zegt mijn coachee, terwijl we over de Drentse heide wandelen, ‘dankzij ons gesprek van gisteren, en de oefeningen die we hebben gedaan, voel ik al zoveel meer rust en ruimte in mijzelf. Ik voel me een beetje verlicht. Niet verlicht zoals een spirituele goeroe, maar mijn worstelingen voelen gewoon lichter aan. In plaats van erin te verdrinken, kan ik ze nu meer van een afstandje zien. En ze drukken niet meer zo zwaar op mijn schouders.’

Wandelcoaching

Het is de ochtend van de 24-uurs miniretraite in Drenthe. De vorige middag hebben we in de tuin zitten praten en vervolgens tijdens een lange wandeling zowel gepraat, als in stilte gewandeld en enkele waarnemingsoefeningen gedaan. Niet volgens een vooropgezet plan, maar afgestemd op de behoefte van mijn coachee van dat moment. En gebruikmakend van wat we onderweg tegenkwamen op de heide, langs de weilanden en in het bos. De natuur als rustgever, wegwijzer en metafoor.

Gevoelens en behoeften

Tijdens de sessie vraag ik regelmatig naar zijn gevoel en zijn behoefte. Het is namelijk ook een van zijn coachthema’s: voelen wat zijn eigen, ware behoefte is. Ken je dat? Dat je altijd zo bezig bent geweest met het afstemmen op de behoeften en (vermeende) verwachtingen van anderen, dat je niet meer zo goed weet wat je zelf voelt en wilt? En als je dan al weet wat je behoefte is, valt het nog niet mee om er woorden aan te geven. Een verwijt is eerder uitgesproken, dan de behoefte die eronder verscholen ligt. Herkenbaar?

Hier-en-nu

Door naar zijn gevoel en behoefte te vragen, breng ik zijn coachvraag naar ons contact in het hier-en-nu. Zo ervaart de coachee zijn coachvraag aan den lijve. Door zijn behoefte hardop naar mij uit te spreken, oefent hij gelijk het door hem gewenste gedrag. Hij leert zo gaandeweg om zijn gevoel niet meer te onderdrukken, maar om het te ontvangen en te onderzoeken welke boodschap of behoefte eronder verscholen gaat. Later maken we ook gebruik van een moment dat zijn oude patroon de kop opsteekt.

Even zitten

We lopen langs een bankje. Mijn coachee zegt niets en maakt geen aanstalte om te gaan zitten. Nadat we een eindje zijn doorgelopen, vraag ik of hij niet op dat bankje had willen neerploffen. Hij had namelijk een kwartier eerder expliciet aangegeven wel toe te zijn aan even lekker zitten. Toen zagen we echter geen bankje staan. Nu wel. Hij antwoordt dan ook met een volmondig ‘ja!’. Rustig zittend op het bankje vraag ik hem wat de reden is dat hij zonet niet had voorgesteld om even te gaan zitten. Hij antwoordt iets in de trant van dat hij het gevoel had dat ik niet wilde zitten, omdat ik geen aanstalte had gemaakt om te gaan zitten. Zo begint het diepere onderzoek naar zijn ingesleten gedachten- en gedragspatronen. En ja… die heb ik toen ook, met een beetje humor, uitgedaagd. Door uitgebreid te vertellen hoe heerlijk het is om een coachee te hebben, die mij betaalt voor mijn tijd en liefdevolle aandacht en die vervolgens ook nog eens zijn uiterste best doet om zo zuiver mogelijk aan te voelen wat mijn behoeften zijn. Dat ik zou wensen dat iedere coachee zo sensitief en empathisch naar mij is..;).

Voel jij er wat voor?

Voel jij nu ook de behoefte om wat zelfonderzoek te doen? Jezelf te bevrijden van belemmeringen en ruimte te creëren voor dat wat je echt wilt? In alle rust met liefde, diepgang en een beetje humor? Bel me als je wilt afstemmen of een miniretraite iets voor je is. Of maak gelijk een afspraak. Je kunt natuurlijk ook eerst iets meer lezen over wie ik ben en over mijn manier van coachen.