Weet jij nog hoe het is om geboren te worden? Of hoe een poepluier voelt? Ik ook niet. Vaak wordt beweerd dat baby’s onbewust zijn en geen herinneringen opbouwen, omdat zij hiervoor nog onvoldoende cognitieve vermogens hebben.En toch ben ik ervan overtuigd geraakt dat we herinneringen uit onze babytijd in ons lichaam opslaan, dankzij een bijzondere persoonlijke ervaring…

Pijn is maar een prikkel

Ruim twee jaar geleden werd ik midden in de nacht wakker van een dwingende pijn tussen mijn schouderbladen. Iets zei me dat ik de pijn toe moest laten en er met mijn aandacht naar toe moest gaan. Ik ontving de pijn terwijl ik mijzelf moed in sprak met de woorden: pijn is maar een prikkel die weer verdwijnt, deze pijn is niet gevaarlijk. De pijn werd sterker en sterker en ik voelde mijn keel dichtgeknepen worden, terwijl ik steeds dieper in het matras gedrukt leek te worden. Het is maar een prikkel die verdwijnt, er is niemand die mijn keel dichtknijpt, bezwoer ik mijzelf, terwijl de druk steeds groter werd. Ik had ook niet veel keus. Ik kon mij niet meer bewegen. Mijn lichaam leek totaal verlamd te zijn, terwijl ik daar in het donker in dat bed lag. De druk en de pijn bleven maar toenemen en ik kon niets anders doen dan afwachten.

Totale stilte

Net toen ik dacht dat ik echt niet dieper naar beneden gedrukt kon worden en de pijn niet intenser kon voelen, hield het op. Ik lag daar nog steeds als verstijfd. Ik merkte dat ik geen adem haalde. Totale stilte. Als versteend. En toen verscheen het gezicht van degene die mijn keel aan het dichtknijpen was. Even later begon ik met een enorme diepe haal weer te ademen en kon ik weer bewegen. Op grond van het gezicht dat ik had gezien, was de logische conclusie dat ik een ervaring uit mijn babytijd herbeleefd had.

Heldere babyherinnering

Deze ervaring heb ik verteld aan Ingeborg Bosch, van de PRI (Past Reality Integration) therapie. Zij heeft mij toen begeleid bij het nogmaals herbeleven van deze babyherinnering. Ik zag nu ook de babykamer – vanuit het perspectief van een baby – en ik ging helemaal in het gevoel van dat baby’tje dat ik ooit was. Tegelijkertijd nam ik alles waar vanuit het bewustzijn van de volwassen vrouw die ik nu ben. Dit keer ging het verhaal verder…

Hartverscheurend huilen

Nadat ik weer was gaan ademhalen, moest ik hartverscheurend huilen. Wat op zich best logisch is als je als weerloze baby net een ‘moordaanslag’ hebt overleefd. Ik huilde als baby de longen uit mijn lijf, daar op de bank bij Ingeborg. (Best een vreemde ervaring als volwassen vrouw, hoor). In mijn babyherinnering kwam mijn moeder uiteindelijk op mijn geschreeuw af. Helaas begreep ze niet wat er aan de hand was en ze keek mij boos aan. In plaats van mij te troosten, te koesteren en gerust te stellen, liet ze me vervolgens in mijn eentje in mijn wiegje verder huilen, zoals destijds gebruikelijk was, wanneer baby’s ‘zonder aanleiding’ huilden. Hierdoor voelde ik – de baby – mij nog verdrietiger, wanhopiger en eenzamer.

Echt gebeurd?

Misschien vraag je je af of dit nou een werkelijke ervaring uit mijn babytijd was, of dat het een later gecreëerde herinnering is en dat mijn fantasie een beetje met me aan de haal is gegaan. Tja, helemaal zeker weten doe je het natuurlijk nooit. Mijn lichaam, mijn emoties, de intense herbeleving van de situatie logen er echter niet om. Ik heb naderhand ook gesproken met degene die in mijn babyherinnering de hoofdrol speelde. Die achtte het zeer waarschijnlijk dat het hier om een werkelijke herinnering gaat. Het belangrijkste voor mij is geweest dat ik nu pas besef dat mijn lichaam altijd een grondtoon van spanning in zich droeg. Sinds deze ervaring voel ik een diepe rust in mijn lichaam, die ik voorheen niet kende.

Empathie voor baby’s

Verder is mijn empathie voor baby’s dankzij deze ervaring nogal gegroeid. Ik zie steeds meer hoe slordig wij met hen omgaan, ervan uitgaande dat een baby zich later toch niets herinnert. Denk hierbij aan medische ingrepen, geweldpleging, verwaarlozing en ook het ‘gewoon even laten huilen’ van een baby. Gelukkig is het idee, dat je baby’s moet laten huilen, intussen niet meer algemeen aanvaard. Een baby huilt niet voor niets. Als een baby huilt heeft de baby pijn of een behoefte. De de enige manier voor een baby om dat kenbaar te maken, is door te huilen. Een baby heeft immers de cognitieve vermogens nog niet om zijn behoefte in een mooie volzin aan zijn verzorgers kenbaar te maken. Als haar huilen steevast genegeerd wordt, leert een baby dat haar behoeften niet bevredigd worden. En ja, dan houdt het huilen vanzelf op. Denk maar aan de apathische baby’s in grote weeshuizen.

Afhankelijkheid

Een baby is volledig afhankelijk van haar verzorgers. Zonder hen geen veiligheid, fysieke verzorging en emotionele begeleiding. Zonder hen gaat een baby dood. Zonder hen kan een baby zich psychisch en fysiek niet ontwikkelen tot een gezond volwassen mens. Een baby kan dan ook niet teveel verwend worden met liefdevolle aandacht. Voor het begrip ‘verwend worden’, heeft een baby echt nog niet de juiste cognitieve vermogens. Ik hoop dat je daaraan denkt de volgende keer dat je een baby hoort huilen…