Licht hijgend en stevig doortrappend doe ik een verwoede poging om mijn dochter op tijd op school te krijgen. Op enkele honderden meters van haar school lopen een oudere man en meisje van een jaar of tien midden op straat. Met een bescheiden tingel van mijn fietsbel weet ik hun aandacht te trekken. De man stapt naar links. Ik wil er net rechts langsrijden, als het meisje plots naar rechts stapt. Met krakende trommelremmen kom ik tot stilstand.
Sorry
We blijven allebei rechtop staan. Het meisje en ik zeggen tegelijkertijd ‘sorry’ en ze loopt richting de man, die vermoedelijk haar vader is. Die slingert haar woorden naar haar hoofd, waarvan ik liever had gehad dat mijn dochter ze nog niet kende. Vervolgens geeft hij met vlakke hand een keiharde pets tegen haar hoofd. Het meisje heft haar armen en weert nog enkele forse uithalen af. Ik sta als aan de grond genageld. Mijn hart bonst mijn borstkas uit en ik vraag me af of ik moet ingrijpen of niet. Wat zou jij doen?
Bemoedigende blik
De twee lopen de andere kant op. Ik heb niets anders gedaan dan het meisje vriendelijk aankijken en toeknikken. Ze heeft mijn bemoedigende blik beantwoord met een schim van een glimlach. Had ik meer voor haar kunnen doen? Stel dat ik de man had aangesproken op zijn gedrag, zou dat het meisje ten goede zijn gekomen? Ik weet het niet. Misschien was de man dan nog kwader geworden en had hij dat ook weer op het meisje afgereageerd. Of op mij, of – ik moet er echt niet aan denken – op mijn dochter. Die had ook geschokt gekeken naar het tafereel en na afloop geconstateerd dat die meneer wel heel gemeen was en dat ze blij was dat het haar papa niet is.
Meeslepen
De gebeurtenis zeurt nog een tijd na in mijn hoofd. Ik voel zo mee met dat arme meisje. Ze is natuurlijk niet het enige kind dat in haar jeugd geweld te verduren krijgt van een volwassene. Wie wil zijn kind niet af en toe het liefst achter het behang plakken? Maar deze man ging wel heel ver. Hij liet zich meeslepen door weet ik veel welke emotie. (Schrik?) En wat doet het met het meisje? Ze was zelf al zo geschrokken van de bijna-botsing en vervolgens wordt ze uitgescholden en geslagen.
Agressief
Natuurlijk is dit wel een extreem geval, maar agressief gedrag vertoont bijna iedere volwassene wel eens, ook jegens kinderen. Wie heeft als ouder niet zelf ooit eens tegen zijn kind staan schreeuwen dat het op moet houden met schreeuwen? Daar zouden we iets vaker bij stil kunnen staan. Bij de mate waarin we onze emoties op onze kinderen afreageren. Zij zijn immers niet de oorzaak van onze emotionele reacties, kinderen zijn hooguit een trigger. De echte oorzaak zit in ons eigen systeem; in onze staat van zijn, interpretaties, onvervulde verlangens en aangeleerde reacties.
Maar het is nooit te laat om te leren functioneler om te gaan met je eigen gevoelens. Om je eigen behoeftes en patronen te onderzoeken. Sterker nog, volgens mij is dat een van de meest interessante en zinvolle lessen die we tijdens ons leven kunnen leren. Ik word er in ieder geval steeds gelukkiger van. Mijn dochter profiteert ervan. En mijn relaties worden er liefdevoller van. Als coach begeleid ik dan ook met heel veel passie en plezier mensen om dit bewustzijn verder te ontwikkelen. Ik zou wensen dat ik de man en het meisje hierbij zou kunnen begeleiden.