‘Ik zit mijn tijd wel uit’, zei mijn moeder ruim 15 jaar voor haar dood. Haar woorden sneden door mijn ziel. Het leven had voor haar iedere glans verloren en betekende slechts overleven. Ze was depressief en wilde niet in therapie, uit angst voor wat er zou gebeuren als ‘die beerput open zou gaan’. Antidepressiva, sigaretten en alcohol sleepten haar er die laatste jaren doorheen en zorgden ervoor dat haar lichaam er op 71-jarige leeftijd de brui aan gaf. Als dochter, die zich altijd zeer verbonden had gevoeld met haar moeder en zielsveel van haar hield, deed haar levenshouding mij veel verdriet. Ieder kind wil toch dat haar ouders gelukkig zijn? Ik leed mee met het lijden van mijn moeder.
Liefde en van betekenis zijn
En zo zie ik ook met pijn in mijn hart veel mensen lijden in ons mooie land. Mensen die worstelen om te voldoen aan verwachtingen en normen, die niet van henzelf zijn. Mensen die alsmaar streven naar MEER en zo hun geluk uitstellen tot het – niet te bereiken – doel bereikt is. Mensen die verkrampen van irreële angsten. Mensen die verpieteren, omdat ze geen gehoor geven aan hun werkelijke aard en verlangens. Mensen die depressief worden of ‘burn-out’ raken, omdat ze zichzelf het leven ontzeggen waarin ze kunnen floreren. Verdrietig, want deze patronen maken dat het leven zich aan je voorbijtrekt zonder het in zijn volle rijkheid te ervaren. Je schenkt de maatschappij zo ook niet het beste van jezelf. En je meest wezenlijke behoeften blijven onbevredigd: liefde en van betekenis zijn.
Depressie
Ja zeker, ik heb ook behoorlijk gevangen gezeten in destructieve patronen. Enkele jaren nadat mijn moeder haar fatalistische woorden sprak – ik was nog geen dertig – zag ik zelf het leven niet meer zitten. Ik ervoer de wereld als een aaneenschakeling van grijstinten. Kort nadat ik mij met moeite had los geworsteld uit een schadelijk huwelijk, deed ik een aantal wanhopig makende ervaringen op bij bedrijven (en dan vooral met bazen). Uiteindelijk zat ik alleen thuis, zonder geliefde, werk of inkomen, en viel de grauwsluier over me heen. Ik vroeg me af wat in hemelsnaam de zin van het leven was. De eindigheid van mijn bestaan vond ik geen onaantrekkelijk perspectief. Ik voelde niet echt meer iets, behalve lusteloosheid. Herken je dat?
Ontdekkingsreis
Eerlijk gezegd ben ik dankbaar dat ik al op vrij jonge leeftijd zo’n donkere periode heb meegemaakt. In plaats van mijn ‘tijd uit te gaan zitten’, heb ik deze existentiële crisis – klinkt zwaar, maar zo voelde het ook – uiteindelijk aangegrepen om op onderzoek uit te gaan. Het was het begin van de ontdekkingsreis naar mijn innerlijke wereld en daarmee naar de essentie van het leven en het mens-zijn. En ik ben nog altijd op reis en ontdek steeds weer interessante nieuwe gebieden. De last van mijn bagage wordt steeds lichter en het pad steeds mooier verlicht. Iedere stap zet ik met open nieuwsgierigheid, bewust van de omvang van mijn onwetendheid. Ik open mijn geest en hart naar wie en wat zich aandient en laat mij verrassen. Zo doe ik fantastische ervaringen op en soms ook heel pijnlijke. Leven is leren – met vallen en opstaan – en daar word ik blij van.
Openheid van geest en hart
Dat ik van mijn groeiende openheid van geest en hart mijn (levens)werk heb kunnen maken, maakt mij intens gelukkig. Het was even zoeken, maar toen ik – intussen bijna twintig jaar geleden – dit ontdekte, wist ik gelijk dat ik op de goede weg zat. Ik geniet er elke dag van dat ik van betekenis mag zijn voor anderen met mijn coaching, training, boeken en blogs. Daarbij is liefde is nu de grondtoon van het contact met mijzelf, met anderen, het leven en de wereld om mij heen.
Leven met de handrem eraf
Mijn tweede boek (uit 2010) heet Leven met de handrem eraf. De titel is voor mij een tegenhanger van ‘ik zit mijn tijd wel uit’. Nu begrijp je ook waarom ik dat boek aan mijn moeder heb opgedragen. Ik heb dit boek geschreven in de hoop je – met luchtige diepgang en enige (zelf)relativering – inspiratie te geven om het leven en jezelf te omarmen.