Antoni Pitxot

‘Mijn ouders waren alcoholist, dus is het logisch dat ik dat ook ben’. In deze uitspraak zit een waarheid, want wanneer je als kind opgroeit met twee alcoholistische ouders dan krijg je dat mee als ‘gewoon’. Onze ouders zijn immers ons primaire voorbeeld voor ‘hoe te leven’. Daarnaast heb je mogelijk ook de genetische aanleg voor alcoholisme. Dus ja, als je er niet bij stilstaat, is de kans groot dat je in de voetsporen van je ouders treedt. Hun patronen gaat herhalen: alcoholische verdoving zoeken om de pijn van het leven niet te voelen. Om de onderliggende problematiek niet onder ogen te hoeven komen. Maar er is er ook een andere weg mogelijk. De weg van bewustwording.

Wakker geschrokken

Toen ik 28 was, schrok ik wakker en ben ik mijn pad van persoonlijke ontwikkeling ingeslagen. Dat is precies een half leven geleden, want ik ben intussen 56. In spirituele kringen heb ik wel eens gehoord dat een mens een half leven bezig is met het opbouwen van gedoe in zichzelf en een half leven om daar weer van los te komen. Nou, dan ben ik nu toch wel verlicht intussen😊. Eerlijk gezegd voelt het wel een beetje zo, in de zin dat mijn leven steeds lichter geworden is, naarmate ik mijn eigen denk-, voel- en gedragspatronen ben gaan doorzien.

Geen weekendje groepshypnose

Het is echter geen pad dat je aflegt in een weekendje groepshypnose waarin je beloofd wordt dat je voortaan 365 dagen succesvol of gelukkig zult worden. Het is een pad geweest van steeds onderzoeken wat ik nodig had, van openstaan voor de mensen die mij daarbij konden helpen. Steeds weer ontmoette ik mensen of had ik gesprekken waardoor ik verder kon. En dat betekende ook het zoeken van professionele hulp. Dankzij haptotherapie ben ik op mijn 28ste mijn lijf weer echt gaan voelen. Dankzij andere therapievormen, cursussen en trainingen (voor mijn ontwikkeling als coach) en het lezen van ontelbare boeken, heb ik inzichten ontwikkeld en spiegels voorgehouden gekregen. Ik leer veel van (de binnenwerelden van) mijn coachees en laat mij met regelmaat door collega’s coachen. Zo ben ik steeds zuiverder gaan reflecteren op mijn eigen denken, voelen en doen. Eigenlijk zijn alle relaties die ik met mensen heb een bron van zelfinzicht.

Van het padje af

Terwijl ik voelde dat ik op het goede pad zat, dachten sommige mensen in mijn omgeving juist dat ik een beetje van het padje af was. Ze vonden mij zweverig. Na de dood van mijn ouders begreep ik dat die zelfs bang voor mij waren geworden, toen ik op mijn 32ste psychologie was gaan studeren. Bang dat door mij ‘hun beerput’ geopend zou worden, die ze juist met zoveel moeite en drank dicht probeerden te houden. En ik snap hun angst ook wel. Het is ook niet gemakkelijk om te gaan voelen, zeker niet als er trauma’s in je lijf verankerd zitten. Mijn levenspad is er dan ook een, waarin ik mijzelf behoorlijk ben tegengekomen. Van alles heb ik ervaren: van diepe wanhoop tot extatisch geluk. Ik ben geconfronteerd met de pracht van het leven en met de rauwe werkelijkheid, iedere keer wanneer ik mijn eigen illusies ging doorzien.

Bittere pil

De meest bittere pil die ik (recent) heb geslikt, is het doorzien van de rol die mensen met een narcistische persoonlijkheid in mijn leven gespeeld hebben. Als een rode draad loopt dit door al mijn levensfasen en ik heb er psychisch en fysiek behoorlijk onder te lijden gehad. Mijn blinde vlek is geweest dat ik niet kon geloven dat er mensen zijn die niet het vermogen hebben om empathie en liefde te voelen voor anderen. Mijn geloof in het goede in de mens en in de kracht van liefde is heel sterk geweest, waardoor het lang duurde voordat ik het kon gaan zien. Zien dat er mensen zijn die zó gericht zijn op zichzelf, dat de Ander voor hen alleen een middel is om hun eigen behoeften te bevredigen. Dat ze de Ander in hun grip willen hebben, om de onrust in zichzelf te kalmeren. En dat ze niet zien dat ze diegene daarmee beschadigen en dat dit hen ook niets kan schelen. Deze ongemakkelijke waarheid wilde maar heel langzaam tot mij doordringen. Ik bleef maar proberen het gevoel en geweten van mensen met een narcistische persoonlijkheid(stoornis) te bereiken. Maar wat er niet is, kun je ook niet vinden. Het maakte dat ik een ‘prooi’ voor hen geweest ben en tegelijkertijd een enorme trigger voor hun narcistische woede, wanneer ik desondanks autonoom bleef in mijn denken, doen en voelen.

Waarheid en destructieve illusie

Enfin, de uitspraak ‘mijn ouders waren alcoholist, dus is het logisch dat ik het ook ben’, is een waarheid en een destructieve illusie tegelijkertijd. Voor mij geldt: ‘mijn ouders waren alcoholist en ik heb het patroon doorbroken door te gaan doorzien wat er in het gezin gebeurde’. Maar daar moet je dus wel wat voor doen…

Heb je ook behoefte om lichter te gaan leven en heb je daar wel wat zelfreflectie voor over? Wees welkom voor een coachingsgesprek  of een individuele miniretraite. Als je nog dit jaar start met coaching bij mij, krijg je mijn boek Hoe word ik echt rijk? – een frisse kijk op ons moderne bestaan kado.